Wanneer we in 1983 het huis aan de Buitenbuurt in Buren kopen, richten we ons bij het bewoonbaar maken voornamelijk op de begane grond, onze slaapkamer en de babykamer, want Jorrit is op komst. De badkamer is een beetje klein en sombertjes van betegeling, maar ach, dat kan later ook nog wel…
Om de zoveel tijd komt de kleur van de badkamer weer ter sprake, maar steeds zijn er dringender prioriteiten. Terwijl ik een keer in bad lig rond te kijken en de eventuele mogelijkheden overweeg, krijg ik een geweldig idee: ik ga een tafereel voor de badkamerwand mozaïeken!
Helemaal enthousiast leg ik mijn plan aan Walter voor. Samen gaan we kijken of het te realiseren zal zijn. Nee, tegen de schuine wand zal het niet lukken. Boven het bad dan? Hm, nee, dan wordt het steeds nat van de douche. Ik laat me niet ontmoedigen en bedenk een nieuw plan: een tafereel tegen de badrand!
Daar kan Walter weinig tegen in brengen en we rijden naar de Gamma om een plaat watervast multiplex te kopen. Ik kies uit mijn nieuwe mozaïekboek een aantal mooie vissen, zeepaardjes en waterplanten, want ik wil een soort aquarium maken om in de watersfeer te blijven. Ik heb dus een heleboel glasmozaïek nodig in verschillende tinten blauw en groen.
De plaat past nét op de eettafel, dus dat is niet zo handig als we moeten eten. Walter heeft nog een paar schragen staan en maandenlang worden die met de plaat erop én frietbakjes met de verschillende kleuren glas mijn trouwe metgezellen. Elk vrij uurtje sta ik te knippen, te passen en te meten en te plakken. En te knippen. En te passen. En te meten. En te plakken. En te knippen…
Het leuke gaat er een beetje vanaf en de plaat op de schragen wordt een sta-in-de-weg. De schragen gaan terug in de schuur en de plaat op z’n kant tegen de buitendeur die we nooit gebruiken.
Dan is er ineens een lekkage in de badkamer. Een knecht van Baggerman komt de boel bekijken en breekt de vloer bij het bad open. Daar zit het lek niet. Dan breekt hij de vloer bij de wastafel open. Ook daar zit het lek niet. Dan moet het er tussenin zitten. Ja, hoor! Al met al is de hele tegelvloer opgebroken.
En dan gebeurt het vreselijke: nu het lek provisorisch is gedicht moet er een goede, degelijke oplossing worden bedacht. Al jaren is ons gezin in twee ‘kampen’ verdeeld: Walter en Hidde aan de ene kant met plannen voor alleen maar een douche, Jorrit en ik aan de andere kant ons wanhopig vastklampend aan ons oude maar heerlijke bad. Walter en Hidde zien met de nu lege badkamer hun kans schoon om hun doucheplan te verwezenlijken. En tot mijn schande moet ik bekennen dat er zo grondig op mij wordt ingepraat, dat ik zwicht! Tot begrijpelijke woede van Jorrit. Want de douche komt er.
Dan zie ik ineens mijn onderwatertafereel tegen de deur geleund staan. Jeetje, wat moet ik daar nu mee, we hebben helemaal geen bad meer!
‘We hangen hem buiten tegen de muur,’ bedenkt Walter. Wat een goed idee! Dat geeft me nieuwe energie om het tafereel af te maken. Ik knip, pas, meet en plak alsof mijn leven ervan af hangt. En als hij gevoegd is, is het echt een plaatje!!! Voorzichtig boort Walter er gaatjes in en we hangen hem op zijn nieuwe plek.
Het is een mooie blikvanger in onze straat, ik heb er al heel wat complimenten voor gekregen. Regelmatig komen er mensen bij staan om te kijken en foto’s te maken. Leuk, hè?