Wanneer we in 1983 het huis aan de Buitenbuurt in Buren kopen, richten we ons bij het bewoonbaar maken voornamelijk op de begane grond, onze slaapkamer en de babykamer, want Jorrit is op komst. De badkamer is een beetje klein en sombertjes van betegeling, maar ach, dat kan later ook nog wel…

 Om de zoveel tijd komt de kleur van de badkamer weer ter sprake, maar steeds zijn er dringender prioriteiten. Terwijl ik een keer in bad lig rond te kijken en de eventuele mogelijkheden overweeg, krijg ik een geweldig idee: ik ga een tafereel voor de badkamerwand mozaïeken!

 Helemaal enthousiast leg ik mijn plan aan Walter voor. Samen gaan we kijken of het te realiseren zal zijn. Nee, tegen de schuine wand zal het niet lukken. Boven het bad dan? Hm, nee, dan wordt het steeds nat van de douche. Ik laat me niet ontmoedigen en bedenk een nieuw plan: een tafereel tegen de badrand!

 Daar kan Walter weinig tegen in brengen en we rijden naar de Gamma om een plaat watervast multiplex te kopen. Ik kies uit mijn nieuwe mozaïekboek een aantal mooie vissen, zeepaardjes  en waterplanten, want ik wil een soort aquarium maken om in de watersfeer te blijven. Ik heb dus een heleboel glasmozaïek nodig in verschillende tinten blauw en groen.

 De plaat past nét op de eettafel, dus dat is niet zo handig als we moeten eten. Walter heeft nog een paar schragen staan en maandenlang worden die met de plaat erop én frietbakjes met de verschillende kleuren glas mijn trouwe metgezellen. Elk vrij uurtje sta ik te knippen, te passen en te meten en te plakken. En te knippen. En te passen. En te meten. En te plakken. En te knippen…

 Het leuke gaat er een beetje vanaf en de plaat op de schragen wordt een sta-in-de-weg. De schragen gaan terug in de schuur en de plaat op z’n kant tegen de buitendeur die we nooit gebruiken.

 Dan is er ineens een lekkage in de badkamer. Een knecht van Baggerman komt de boel bekijken en breekt de vloer bij het bad open. Daar zit het lek niet. Dan breekt hij de vloer bij de wastafel open. Ook daar zit het lek niet. Dan moet het er tussenin zitten. Ja, hoor! Al met al is de hele tegelvloer opgebroken.

close-up

En dan gebeurt het vreselijke: nu het lek provisorisch is gedicht moet er een goede, degelijke oplossing worden bedacht. Al jaren is ons gezin in twee ‘kampen’ verdeeld: Walter en Hidde aan de ene kant met plannen voor alleen maar een douche, Jorrit en ik aan de andere kant ons wanhopig vastklampend aan ons oude maar heerlijke bad. Walter en Hidde zien met de nu lege badkamer hun kans schoon om hun doucheplan te verwezenlijken. En tot mijn schande moet ik bekennen dat er zo grondig op mij wordt ingepraat, dat ik zwicht! Tot begrijpelijke woede van Jorrit. Want de douche komt er.

 Dan zie ik ineens mijn onderwatertafereel tegen de deur geleund staan. Jeetje, wat moet ik daar nu mee, we hebben helemaal geen bad meer!

mozaïek aan de buitenmuur

‘We hangen hem buiten tegen de muur,’ bedenkt Walter. Wat een goed idee! Dat geeft me nieuwe energie om het tafereel af te maken. Ik knip, pas, meet en plak alsof mijn leven ervan af hangt. En als hij gevoegd is, is het echt een plaatje!!! Voorzichtig boort Walter er gaatjes in en we hangen hem op zijn nieuwe plek.

 Het is een mooie blikvanger in onze straat, ik heb er al heel wat complimenten voor gekregen. Regelmatig komen er mensen bij staan om te kijken en foto’s te maken. Leuk, hè?

het onderwatertafereel

Hidde heeft met de post een kaart gekregen, met daarop een prachtig Frans zonnebloemen-veld. Ik moet er steeds weer naar kijken en ik besluit er een schilderij van te maken.

raam met luikjes

Het blijft een beetje vlak en ik zoek naar een oplossing om er meer diepte in te krijgen. Dan bedenk ik er een vrolijk oranje boograam omheen, waardoor je naar het veld kijkt. Om het helemaal in Franse stijl te maken, wil ik er louvreluikjes bij schilderen. Maar hoe zien die er precies uit?

 Ik zoek op Internet en kom al zoekende terecht op de site van vakantiehuizen in Frankrijk. Zo ontdek ik Les Freydières bij Labatie d’Andaure in de Ardèche. Wauw, dat ziet er mooi uit.

‘Kijk nou, Walter, dit is toch prachtig?’

‘Hm, ja prachtig. Zal zeker wel duur zijn…’     

‘Helemaal niet duur! Zullen we?’

Ik vraag informatie aan, overleg met de eigenaar en zo reizen we in de zomer van 2006 af naar Les Freydières…

 O ja, ik heb de luikjes gevonden en er bij geschilderd. Maar het is het nog steeds niet helemaal.

raam met luikjes én planten

Wat ontbreekt er toch aan? Ten einde raad schilder ik er een pot met lavendel en een pot met nog wat andere bloemen bij. Het warme oranje kleurt mooi in onze keuken en nu hangt het schilderij daar alweer jaren…

Les Freydières

‘Ga je mee de honden uitlaten?’ vraagt schoonzus Ieke wanneer we bij Willem en haar op bezoek zijn. Kjille en Heike, de Friese Stabij dames,  springen opgewonden om ons heen als we naar buiten gaan. Ik mag de riem van Kjille vasthouden en Ieke ontfermt zich over Heike.

We nemen een prachtig pad tussen de maïsvelden door. De honden mogen los en terwijl ik achter Ieke tussen de reusachtige maïsplanten loop, word ik getroffen door de jungleachtige sfeer die er hangt. Ik neem een paar foto’s en weer thuis besluit ik er een schilderij van te maken.

wandelen nog zonder maïs

wandelen in de maïs

                                                                                                                                                                            Ik begin met de achtergrond en schilder Ieke  en de honden er in. Terwijl het staat te drogen vind ik het eigenlijk al best een mooi  schilderij. Ik maak er een foto van en twijfel even of ik het zo zal laten. Maar nee, het ging om de maïsjungle…  Dus schilder ik verder, maar het moeilijke van die maïsplanten is dat je het in je gedachten wel voor je ziet, maar dat ze toch niet zo op het doek komen…

de stand van S-tiles

In oktober 2003 ga ik met schoonzus Tine en nichtje Lienke naar de woonbeurs in Amsterdam. Op een gegeven moment zien we de stand van S-tiles stijlvol gevuld  met werkstukken van fleurige gekleurd glasmozaïek. Het is zo’n kleurrijk geheel, dat ik mijn adem inhoud en stokstijf blijf staan, ik geloof dat we dat alle drie doen. Dan stormen we naar de tafel en kijken ademloos naar de werkstukken. O, wat práchtig! We aarzelen geen moment en we geven ons op voor een workshop in Amsterdam.

In het voorjaar van 2004 treinen we gedrieën naar Amsterdam en gaan op zoek naar het winkeltje van S-tiles, waar in de smalle werkplaats de workshop wordt gegeven. Een leuke plek, wel wat krap, maar supergezellig.    We mogen kiezen of we een schaal of een spiegel gaan maken. We kiezen alledrie voor een schaal. En we gaan op zoek naar een plaatje dat we met carbonpapier op onze schaal kunnen zetten. Daarna weer de moeilijke keuze: in welke kleuren ga ik werken? Ik kies voor een zonnebloem met een blauwe achtergrond.

Voor de lunch maken we een wandeling door een mooi stukje Amsterdam en we eten heerlijke broodjes in een restaurantje.

zonnebloem aan de muur

Máánden later voeg ik het werkstuk samen met Walter. Ik durfde niet zo goed, want je kunt door een verkeerde kleur voeg de hele boel totaal verknoeien! Maar het is prachtig geworden, al zeg ik het zelf! Ik ben er best trots op…

Wanneer het helemaal af is, hangen we de schaal buiten aan de muur. Een mooi gezicht. Het combineert mooi met het blauw van de tuinbank, het tafeltje en de stoel…

boom aan de muur

Ik heb nog wat glasmozaïek over en ik neem me voor om nog een werkstuk te maken. Het is bijna winter en dan is het een leuk tijdverdrijf…

Ik bedenk een boom die er in elk seizoen anders uitziet, maar dan in één afbeelding. Ik schilder als het ware met de stukjes glas, een mooi werk… Maar ik heb hier toch weer wat andere kleurtjes glasmozaïek bij nodig, dus de voorraad wordt aangevuld. En een nieuwe tube contactlijm gekocht. De boom is snel gemaakt, maar de achtergrond kost veel tijd. Je moet soms bijna onmogelijk kleine stukjes knippen om de gaatjes op te vullen. Eindelijk is hij af en ik roep weer Walters hulp in om het werkstuk te voegen. Ik weet al waar hij moet komen te hangen: tegen de muur van de schuur. En daar hangt hij perfect!

Natuurlijk heb ik wéér glasmozaïek over. En nog een stuk watervast multiplex van de boom. Daar zaagt Walter een mooie cirkel uit, want ik wil graag het oude tafeltje achter in de tuin opknappen. Ik mozaïek kleurige randen en het ziet er heel vrolijk uit. In het begin leggen we het blad in de wintermaanden in de schuur. Maar dan vergeten we het. Het watervaste multiplex lijkt toch niet zo watervast te zijn. De randen krullen op en de stukjes glas springen eraf. Dan besluiten we alle mozaïekstukjes er af te halen en opnieuw te beginnen.

Maar gelukkig hebben we de foto’s nog! 😉

gepimpt tafeltje

Walter in het meer van Bohinj

Wanneer ik Walter in het meer van Bohinj zie staan, weet ik dat ik daar een schilderij van wil maken. Tegen de zon in zien de hoge bergen en het meer er heel mooi vaag uit en Walter heeft een soort stralenkransje 😉 Ik maak er een paar foto’s van en ik kan bijna niet wachten om er aan te beginnen. Maar als het eenmaal zover is, begin ik te twijfelen. Kan ik dit wel?

Om het vage effect te bereiken werk ik op een natte achtergrond. Om het nog iets meer te vervagen, gebruik ik een sponsje om de verf gedeeltelijk weg te vegen. Het werkt heel goed. Maar door het wrijven zie je nu de latten van het raamwerk heel goed afgetekend. En dat wil ik niet!

Ik zit er een tijdje naar te staren en uiteindelijk besluit ik dat ik het met gewone dikte van de verf ga schilderen. En daarna ga ik proberen het te vervagen…

Zo gezegd, zo gedaan. Ik zet de bergen en de zee wat sterker aan en ga daarna met een verfrolletje en heel erg verdunde witte verf over de bergen heen. Ja, het lukt, het vervaagt!

Walter in het meer van Bohinj

Dan schilder ik Walter met zijn ‘stralenkransje’ en ik vind het heel goed lijken. Ik leef me uit op de bladeren aan de takken die vanaf de rand het beeld inkomen. Ik ben niet ontevreden en zodra het droog is, neem ik het schilderij mee naar beneden.

Grappig is dat. In mijn ‘atelier’ vind ik dat het echt Walter is, in zijn typische Walter houding. Maar als ik het schilderij samen met Walter beneden ophang, lijken de jaren van hem af te vallen en is het ineens een jochie. Niemand ziet er Walter in en ik laat het maar zo…

Ik kom helemaal geïnspireerd terug uit Slovenië. Wat een prachtig land. Indrukwekkend hoge bergen, lieflijke dalen. Mooie meren en rivieren, prachtige kleurschakeringen. Ik heb een foto gemaakt van Walter in het Bohinjsko Jezero (meer van Bohinj)  en ik zie al helemaal voor me hoe ik daar een schilderij van ga maken.

Maar als ik thuis ben en eerst met de was en de rest van de bagage bezig ben, merk ik dat ik het schilderen ga uitstellen. ‘Ik begin morgen wel, vandaag is het nog mooi weer.’ Jorrit print de foto van Walter in het meer uit en ik sta er verschillende keren mee in mijn handen. Is het niet te hoog gegrepen? Het is een foto die ik tegen de zon in heb genomen, je krijgt daardoor een heel apart licht. De bergen en het meer zijn heel wazig en Walter wordt omlijst door een stralend randje, heel mooi. Maar hoe moet ik het aanpakken?

Jorrit geeft me ook nog een foto van zichzelf, waar hij in Zambia met zijn backpack achter in een bakkie zit. Kom, daar zal ik mee gaan beginnen.

De achtergrond moet drogen, dus eerst maar een kop thee…

De achtergrond heb ik vrij snel staan. Maar dan moet ik Jorrit erin gaan plaatsen. Met een beigeachtige kleur vul ik de contouren in. Oef, dat is toch niet echt gemakkelijk. O, het invullen wel, maar er daarna echt een mens van maken…

Het wordt een Boliviaan in plaats van Jorrit, ik heb nog nooit een gezicht geschilderd… Ik wil het eigenlijk maar zo laten, want op zich is het wel een mooie kop. Maar het is niet mijn oudste zoon! Ik probeer het nog een paar keer en warempel, het begint zowaar ergens op te lijken.

De neus blijft te lang, maar al met al is het nog zo gek niet.                                                                                                               Ik vraag Jorrit of hij wil gaan kijken en hij wil weten wat hij kan verwachten.  Ik maak een gebaar van

het is nog een beetje krap in mijn nieuwe atelier…

‘het is niks’, maar hij is zelf best enthousiast. Ook Hidde vindt het wel een beetje lijken, dus ik beschouw het nu als ‘af’.

Ik moet het eigenlijk even beneden ergens ophangen of neerzetten, want in mijn nieuwe atelier sta ik er noodgedwongen wel erg dicht met mijn neus bovenop. Misschien zie ik het van een afstandje in een beter perspectief. Wanneer het schilderij beneden hangt, zie ik dat het vrij vlak is. Het mist het mooie contrast tussen  zon en schaduw. Ik neem het weer mee naar boven en verscherp de contrasten. Ja, zo is het beter…

Jorrit in the back of a ‘bakkie’

Wanneer Jorrit in 2008 terug komt uit Zambia brengt hij prachtige foto’s mee. Op zijn heenreis is hij met het vliegtuig naar Dar es Salaam, Tanzania gegaan om later per trein door te reizen naar Zambia. Een paar dagen bleef hij daar in de omgeving rondkijken en kwam in Zanzibar op het strand terecht. Daar fotografeerde hij een vissersbootje.

Die foto raakt mij meteen en ik neem me voor er een schilderij van te maken. Toch duurt het nog een hele tijd voor ik er aan ga beginnen. Zoveel wit zand, zal ik dat wel op het witte doek kunnen realiseren? Ineens besluit ik de ondergrond donkerrood te maken en daar het zand overheen te schilderen. Dat tovert  een warm strand  te voorschijn, een keuze waar ik nog steeds heel blij mee ben.